وداع و خداحافظی همیشه برام سخت بوده و هست . مخصوصا با دوستان صمیمی .آن های که برایمان عزیز هستند.ترجیح می دهم لحظه خداحافظی واقعی رخ ندهد حتی وقتی لفظ خداحافظی وفشاردستانمان برقرار می شود.آخرش جمله ای یا زمان دیدار مجددی می گذارم که وداع این روز واین لحظه ، زمان وداع نباشد. یا بگونه ای خودم را از مهلکه خداحافظی ها دور میکنم چرا ک تاب  تحمل آن را ندارم. اما اگر دوستان صمیمی نباشد زمان خداحافظی را سر30 ثانیه به اتمام می رسانم.ولحظه خداحافظی رابا بهانه دیگر کش دار نمی کنم و قرار دیدار مجدد نمی گذارم... 


روزگاری است!

حال در زمان حساسی قرار گرفته ایم. وداع با ماه مبارک رمضان..

عزیزی که هنوز به آن سلام گرم نداده ایم وبه معنای واقعی کلمه درکش نکرده ایم ،  قدر کاملش را به جانیاورده ایم ، باید با آن وداع کنیم

ای کاش گناهانمان بخشیده شده باشند و توشه ی خوب از این  ماه برداشته باشیم..

السلام علیک یا شهر الله الاکبر ، ویا عید اولیائه...اللهم اسلخنا بانسلاخ هذا الشهر من خطایانا ، واخر جنا بخروجه من سیئاتنا ، واجعلنا من اسعد اهله به.

چقدر تلخ است این وداع.وداع باعزیزی که.. وداعی که زمان آمدن ابن عزیز مشخص است ولی تایم ساعت شنی عمر ما برای دیدار مجدد نامعلوم! معلوم نیست که لحظه دیدار مجدد زنده باشیم وبتوانیم روزهایش روزه بگیری وشب هایش را به دعا وشب زنده داری بگذرانی واعمالش را به جای آوری .شب  های قدرش را درک کنیم ومحاسبه داشته باشیم .معلوم نیست تن سالم امروزمان  در آن زمان همچنان سالم باقی بماند و هزار شاید نامعلوم ...

خوشا به حال آن رندان سحر خیز که صاحب نظرانند. وای کاش ما را در لحظات روزه داری و افطار وقدرشان ما را فراموش نکرده باشند.